Sa prima essida de sos frores malignos de Baudelaire

Su 25 làmpadas essiat sa prima editzione de su libru de Baudelaire.

“Sos frores de su male”, est a nàrrere chentu poesias partzidas in chimbe setziones: Spleen et ideal, Les Fleurs du mal, Révolte, Le vin, La mort. A Charles Baudelaire bi las publicheint in die de oe, su 1857, aunidas pro sa prima bia.

In antis de tando unos cantos versos bideint sa lughe imprentados in revistas e antologias. Unos cantos “frores” fiant betzos de tres lustros o barda (Une nuit que j’étais près d’une affreuse Juive e À une dame créole). S’òpera cajoneit, deretu, iscàndalu mannu.

Sos frores de su male benit cunsiderada una de sas òperas poèticas prus influentes, famadas e innovativas non solu de s’Otighentos frantzesu ma de totu sos tempos. Su lirismu àulicu, sas atmosferas surreali de unu modernismu àncorat reduce de sa poètica romàntica, s’isfundu in manera vaga sinistru, at traduidu Baudelaire in s’istereòtipu de su “poeta maledetto”: cungiadu in si matessi, a venerare sos piaceri de sa petza e traduire sa pròpia bisione de su mundu in una cumprensione de infinita tribulia e bassezza. S’intensu mistitzismu de su limbàgiu e unu rigore formale fritu s’agatant a afrontare temas metafìsicos, teològicos e esòticos.

Pro sas autoridades frantzesas, chi non nche podiant collire sa potèntzia evocativa e sa fundudesa tràgica, fiat un’afrontu a sa morale, petzi perversione màcabra. Pro issu, Baudelaire, fiat imbetzes unu biàgiu conca a s’inferru de sa vida. Ma su poderiu costituidu lu protzesseit e lu cundanneit. Intre sos chi ant sustènnidu a su poeta tocat de ammentare a Victor Hugo: «Sos frores bostros – iscrieit in una lìtera – alluinant e brillant che a sos isteddos». In s’editzione de su 1861, Baudelaire b’annangheit una setzione noa, sos Tableaux parisiens.